Wykonała trzy pieśni Stanisława Moniuszki i jedną Chopina, po polsku!, a akompaniował jej przy fortepianie prof. Michał Zieliński.
Wybitnie uzdolniona, młoda pianistka Päivi Vesalainen, wykonała Koncert Fortepianowy
e-moll Chopina z towarzyszeniem orkiestry Symfonicznej Konserwatorium w Helsinkach. Muszę przyznać, że koncert wywarł na mnie ogromne wrażenie. Nie tylko dlatego, że kocham muzykę Chopina, ale zachwycił mnie a zarazem zadziwił profesjonalizm tych młodych, utalentowanych fińskich muzyków. Wszystko to oczywiście ma swoje korzenie w przygotowaniu, w wykształceniu młodych artystów, których uczył Profesor Pan Jerzy Błaszkiewicz.
Po koncercie była symboliczna lampka szampana, którą wypiliśmy za "zdrowie" naszego jubilata, życząc mu obchodów 200 lat istnienia, do czego i ja się przyłączam.
Serdecznie pozdrawiam!

Sylwia

A co bylo przed PTOK-iem?
Czyli o "prehistorii" co nie co...........
Wiosną 1997 r. grupa rodziców dzieci uczęszczających do szkoły przy Ambasadzie podjęła próbę zorganizowania szkoły polskiej dostępnej dla wszystkich dzieci polonijnych. Jarosław Roszkowski, ówczesny dyrektor LOT-u, oraz Katarzyna Lehtonen, matka jednego z uczniów, jako przedstawiciele tej grupy wystąpili do zarządu Zjednoczenia Polskiego o pomoc w tej sprawie.
Zarząd Zjednoczenia przyłączył się do współpracy i wspólnie usiłowaliśmy wszelkimi sposobami znaleźć możliwość utworzenia takiej prawdziwej, polskiej szkoły......
Właściwie od początku wyglądało to nierealnie (za mało mamy dzieci, a przynajmniej za mało na szkołę) niemniej jednak marzenia o szkole nie dawały spokoju ani rodzicom ani ówczesnemu zarządowi. Podejmowaliśmy różne próby, zasięgaliśmy informacji, nawet i w Brukselii...
Jedynym wyjściem było zorganizowanie rodziców i dzieci w pewne okręgi szkolne i wykorzystanie tych możliwości i przywilei które zapewnia państwo fińskie"przesiedleńcom", czyli mniejszościom narodowym i umożliwia im naukę języka ojczystego w granicach tych kilku godzin tygodniowo, opłacając nauczycieli i udostępniając sale i klasy szkolne.
Latem 1997r. zarząd Zjednoczenia Polskiego wydelegował Grzegorza Kosieradzkiego na konferencję, spotkanie nauczycieli języka polskiego do Wilna z myślą, że to właśnie Pan Kosieradzki, z racji swego zawodu, będzie najodpowiedniejszą osobą do koordynowania całą kampanią szkolną.
Owczesny zarząd Zjednoczenia (prezes Michał Zieliński, viceprezes Jerzy Gebert, skarbnik Tadeusz Tracewski, sekretarz Alicja Sollamo, czł. zwyczajny Wojtek Skalski i czł. rezerwowy Jola Hilden - ów szalony zarząd tamtych lat, porwał się "z motyką na słońce" i zaczął organizować cykl koncertów z okazji 80-lecia Odrodzenia Państwa Polskiego) zajęty niepomiernie i ponad swoje możliwości organizowaniem tego Tygodnia Dni Muzyki Polskiej, nie mógł zająć się dotatkowo jeszcze sprawą szkoły i dlatego jesienią tegoż roku, dokładniej mówiąc 8.10.1997 na zebraniu zarządu Zjednoczenia Polskiego

podjęto decyzję, żeby na następnym spotkaniu zjednoczenia utworzyć "Organizacyjny Komitet Roboczy Szkoły Polskiej" czy też np. TOWARZYSTWO SZKOLY POLSKIEJ i zaangażować w to rodziców dzieci w wieku szkolnym.
Dalszymi negocjacjami zarówno z władzami fińskimi jak i z polskimi miał zająć się Grzegorz Kosieradzki, którego Zarząd upoważnił do dalszych działań w tym kierunku, zapewniając mu poparcie i pomoc. Na spotkaniu towarzyskim Zjednoczenia Polskiego, 16.10.1997, gorąco i długo dyskutowano na temat szkoły - i w rezultacie utworzono "silną grupę" pod wezwaniem "SZKOŁA".
Powstał szkolny komitet roboczy do którego zgłosiły się następujęce osoby: Katarzyna Lehtonen, Elżbieta Morek-Joutsi, Barbara Strupczewska-Punovuori i Grzegorz Kosieradzki ... i coś się w końcu ruszyło.
Komitet zajął się energicznie sprawą szkoły a zarząd ZP zajął się Tygodniem Muzyki Polskiej który, nota bene, wypadł wspaniale i pozostanie na długo w pamięci, przynajmniej w pamięci tych którzy się wtedy solidnie napracowali......
No coż, sprawa szkoły trochę się skomplikowała. Tak jak zarząd przypuszczał, utworzenie skoły nie było możliwe ze względu na małą ilość dzieci i..... w rezultacie wszystko poszło w nieco innym kierunku. Powstal PTOK.
Polonijne Towarzystwo Oświatowo - Kulturalne. Nie wiadomo w końcu dlaczego to nasze pisklę, ten ptoszek, zamiast skoncentrować całą swoją energię na utworzeniu szkoły, zaczął w pewnym momencie niejako dublować działalność Zjednoczenia. Pewnie zagrały jekieś osobiste animozje, ktoś komuś coś tam powiedział nie tak... No coż, my Polacy jesteśmy tacy. Od czasu do czasu chcemy coś komuś pokazać......
Ale..... z drugiej strony ........ dobrego nigdy za wiele! Prawda? Mamy tu na myśli kulturę polską i polskie tradycje, NIE POKAZYWANIE!!!
I chociaż polskiej szkoły niestety dalej nie ma, niemniej jednak, dzięki ogromnemu zaangażowaniu rodziców a szczególnie i przede wszystkim dzięki matkom, coraz wiecęj dzieci uczy się w tych kilku punktach szkolnych
(w Helsinkach, w Espoo i w Vantaa), coraz więcej naszych pociech mówi i pisze po polsku.

Cieszmy się z tego.
Zarząd Zjednoczenia Polskiego

Korespondencja z Polski......
Jak cudownie wyjść rano do pracy. Entuzjazm ten na pewno nie bierze się z samej jej istoty, ale przyjemnego ciepłego wiatru, rozpromienionego słonca, kwitnących drzew i kwiatów, które towarzyszą każdemu, poruszającemu się pieszo wrocławskimi uliczkami. Do tramwajów nie ma co wsiadać, są zatłoczone, a miejsc siedzących brak. Zawsze bowiem trzeba ustąpić miejsca osobie starszej. A spróbuj tego nie zrobić! Na taki gest stać tylko młode, niekulturalne szczyle. Trzymają się swoich miejsc łapczywie i śmieją się szyderczo w oczy starszych osób. Lecz to walka z wiatrakami. Taka babcia czy dziadek jak kilka razy pokłuje cię parasolką albo położy siatki na twoich kolanach od razu dopnie swego. W pracy jak w pracy, robisz swoje i z utęsknieniem oczekujesz, aż minie osiem godzin. Wtedy rozpoczyna się dopiero dzień.

Najpierw szybki obiad w domu: zupka, najlepiej pomidorowa i drugie danie: pierogi ruskie lub kotlety schabowe z ziemniaczkami i mizeria. Później szybka kąpiel i wypad do Rynku na piwko i chlebek ze smalcem. Słoneczko świeci do 20.00 więc można bez przeszkód zachwycać się wiosną na tarasie. Mimy, zastygłe w bezruchu, jak kamienne posągi, przyglądają ci się uważnie. Malarze karykatur czekaja na chętnych, a pod pocztą od kilku lat ta sama 80-letnia babcia, z chustą na głowie, brzdąka na gitarze, udając, że gra, a podśpiewuje wtedy tylko, gdy zbliża się jakaś grupa turystów. Konie zaprzęgnięte do bryczki poruszają się niespokojnie na dźwięk zegara z Ratusza, wybijającego kwadrans po 18.00. Wszystkie knajpki, puby, restauracje, kluby nocne, tarasy i ogródki piwne są teraz po brzegi wypełnione. Zabytkowe latarnie rozświetlają stare kamieniczki, a średniowieczny pręgierz wyznacza miejsce spotkań młodych ludzi.
I tak z dnia na dzień . Zbliża się weekend, czas wypoczynku. Wtedy wyruszam do mamy na obiadek. Lepiej na obiadek niż na śniadanie, bo obowiązkowo będę musiała iść do kościoła, a tak zawsze mogę powiedzieć, ze już odwiedziłam ten przybytek. Gdy prawda ma ranić bliską osobę lepiej kłamać. Zresztą nie tylko ja to systematycznie robię. Tata wychodząc do kościoła przemierza spacerem pobliski park, wypalając pół paczki papierosów, a brat stoi z kumplami pod brama dwie ulice dalej powielając nawyk ojca. Wszyscy są zadowoleni i szczęśliwi. Mama przynajmniej nie płacze, że ma bezbożne dzieci. Wychowała się bowiem na wsi, a tam do kościoła chodzi się codziennie. My z kolei nie poświęcamy się zanadto - mały spacer każdemu zrobi dobrze.W niedzielne popołudnie osiedla są jak umarłe.
Na ulicach świeci pustakami, tylko gdzieniegdzie bawią się dzieci, spacerują zakochani. Wszyscy Polacy siedzą w domu przed telewizorami. Meżczyzni popijają piwko, ubrani nieschludnie w wytarte bawełniane dresy, a kobiety biegają z kuchni do pokoju, i tak w kółko, przynosząc im raz kolacyjkę, drugi raz herbatkę, trzeci raz cukier, no i przecież łyzeczki do cukru, o których panie domu zapomniały w pospiechu. List ten piszę w pracy, bo w sumie nie mam co robić. A każdą czynność zabija czas. Przed chwila wróciłam ze sklepu perfumeryjnego. Koleżanka poprosiła mnie bym zakupiła jej witamine E - to na urodę. Przechodziłam przez Plac Solny i właśnie ktoś malował koniom kopyta na czarno, a uszy przyozdabiał im czerwonymi rogami.

To na pewno z okazji wesela pierwszej pary na świecie, która ślub bierze po niecałym miesiącu od poznania się i to w trakcie trwania programu reality show. Ja taka szybka nie jestem. Trawnik obok kosciółka z kolei malują na zielono, by kamery zarejestrowały jak najatrakcyjniejszy obraz polskiej rzeczywistości. Trochę przypomina mi to film "Sami swoi". Jak na razie kończę i serdecznie pozdrawiam. Odezwę się wkrótce.

Alicja z Wrocławia.

KEVÄT PIKNIK
Viimeinen ennen kesälomakautta pidettävä kokouksemme on Pirttimäen ulkoilualueella sunnuntaina 19.05.2002 kello 15.00 alkaen. Uusille jäsenillemme tiedoksi, että paikan voi lőytää Helsingin puhelinluettelon karttasivuilta 76 ruudukko 70/86.Piknikillä lasten ja aikuisten yhteisleikkejä. Sauna. Pyyhkeet ja eväskorit mukaan! Älkää unohtako ystäviänne ja perheitänne! Muukaan myőskin iloista ja aurinkoista mieltä, sillä toukokuun ilmoistahan ei aina voi olla varma……
Sydämellisesti tervetuloa!

Muutoksia LOT:n lippujen hinnoissa
LOT:n toimisto tiedotta että lentolippujen hinnat ovat nousset, noin 30 euroa.
*1 KUUKAUDEN LIPPU:
- 270 euroa
- 220 euroa kesäkaudella ( 14.6-17.8 )
- 317 euroa (Puolan sisäisten lentojen kanssa) Mutta nyt on mahdollisuus ostaa myős 3 kuukauden lippu
* 3 KUUKAUDEN LIPPU maksaa:
- 320 euroa
- 367 euroa (Puolan sisäisten lentojen kanssa)
Lentolippujen hintoihin lisätään, niin kuin ennenkin, matkustajamaksu ja lentokenttävero 25 euroa. Enemmän tietoa puh. 09-61513171 (LOT:n toimisto)

Nowi członkowie...................... Uudet jäsenet
Na zebraniu zarządu w dniu 10.04.2002
przyjęto do Zjednoczenia ...............Pirjo Lihtamo,
a na zebraniu w dniu 28.04. 2002 ZP
została przyjęta...............................Sylwia Potepa.

Serdecznie witamy w naszym gronie! Tervetuloa!